آرتروز روماتوئید گردن؛ علت ، علائم و درمان

آرتریت روماتوئید یک بیماری است که بر تمام مفاصل سینوویال در بدن تاثیر می­گذارد. مفصل سینوویال معمولی­ترین و متحرک­ترین مفصل در بدن انسان است. مفصل سینوویال دارای یک کپسول است که سطح مفصل را احاطه می­کند و حاوی مایع روغنی سینوویال در داخل کپسول است. مفصل­های سینوویال در ستون فقرات وجود دارند، بنابراین افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید می­توانند مداخلات ستون فقراتی داشته باشند. تخریب ناشی از روند بیماری بر مناطق مختلف ستون فقرات تاثیر می­گذارد. بر اساس شدت تخریب علائم می­تواند از حداقل تا فشار جدی و تهدیدکننده بر روی نخاع گسترش یابد.

[shortcode-variables slug="alert"]

درمان آرتریت روماتوئید گردن

وقتی آرتریت روماتوئید بر روی مفصل گردن تأثیر می‌گذارد، به ویژه آن‌هایی که در بالای ستون فقرات قرار دارند، عوارض ممکن است رخ دهد. در صورت تجربه علائم، به منظور تشخیص زودهنگام و درمان به موقع، به یک مرکز تخصصی گردن مراجعه کنید. برای اکثر افراد، درمان غیرجراحی مورد استفاده قرار می‌گیرد که شامل یک یا ترکیبی از درمان‌های فیزیکی و ورزشی، داروها، رژیم غذایی و تغذیه، و احتمالاً مکمل‌های مراقبتی می‌شود. جراحی در موارد آرتریت روماتوئید در ستون فقرات بسیار نادر است. مراقبت‌های پزشکی درازمدت و مراجعات منظم و برنامه‌ریزی شده به پزشک برای موفقیت درمان آرتریت روماتوئید ضروری هستند. این مراقبت‌ها معمولاً شامل مراجعه مکرر به پزشک برای ارزیابی اثربخشی درمان و نظارت بر عوارض جانبی می‌شود.

ارتباط با ما

جهت دریافت نوبت مشاوره و یا رزرو وقت با شماره های [shortcode-variables slug="number"] تماس بگیرید.

[shortcode-variables slug="alert1"]

علل

آرتریت روماتوئید یک بیماری است که باعث تخریب مفاصل سینوویال می­شود. هنگام تخریب مفاصل، اتصال بین هر مهره سست و بی­ثبات می­شود. هنگام تخریب مفاصل سینوویال و به ویژه مفصل محوری آتلانتا در گردن ممکن است مشکلات جدی بوجود آید. اگر مفاصل سفت و پایدار تخریب شود مهره­ها بی­ثبات می­شوند و در بالای مهره مجاور شروع به لغزش می­کنند. این لغزش در گردن لیستزیس­های قدامی (لغزش قدامی) نامیده می­شود و می­تواند منجر به فشار بر ریشه­های عصبی و نخاع در گردن شود. این امر در ناحیه مفصل محوری آتلانتا بسیار چشمگیر است (بین C1 و C2). این مفصل در این مورد که دارای روند زائده­ای برجسته است منحصربه فرد می­باشد. در این سطح که بی­ثباتی باعث می­شود این زائده  به داخل طناب نخاعی فشار وارد کند ریسک وجود دارد که می­تواند منجر به مسائل جدی گردد.

 اتصال بین جمجمه و مهره 1 C (مفصل گردنی-گره پشت­سری) ممکن است ناپایدار شود که به جمجمه امکان می­دهد تا در موقعیت پایدار قرارگیرد. اگر زائده از طریق روزنه­ای به نام فرامن مگنوم به داخل جمجمه نفوذ کند این امر نیز می­تواند بر طناب نخاع فشار وارد کند. تامین خون مغز از دو شریان مهره­ای صورت می­گیرد که از طریق این روزنه به جمجمه وارد می­شوند و ممکن است توسط زائده فشرده و تنگ گردد.

عوامل خطر

• جنسیت- به نظر می­رسد که جنسیت نقش مهمی در حساسیت فرد به آرتریت روماتوئید ایفا می­کند. زنان سه برابر بیشتر از مردان در معرض ابتلا به آرتریت روماتوئید قرار دارند.
• ژن­های اختصاصی – افرادی که دارای انواع خاصی از ژن­های آنتی­ژن گلبول سفید خون انسانی (HLA) هستند احتمال دارد بیشتر از افرادی با سایر ژن­ها در معرض ابتلا به آرتریت روماتوئید قرار گیرند.
• عفونت - محققان معتقدند که تغییرات جمعیت باکتری­ها در روده یا در داخل دهان انسان ممکن است از عوامل محیطی باشد که باعث ایجاد آرتریت روماتوئید می­شود. با این حال، در این زمان، شواهد قطعی وجود ندارد که عفونت را به آرتریت روماتوئید مرتبط کند.
• سیگار کشیدن- سیگار کشیدن یکی از عوامل شناخته شده است که خطر ابتلا به آرتریت روماتوئید را افزایش می­دهد. همچنین شواهدی وجود دارد که سیگار کشیدن احتمال بروز آرتریت روماتوئید را تشدید می­کند.
• استرس- بیماران اغلب قبل از شروع آرتریت روماتوئید مواردی از استرس یا تروما را گزارش می­دهند. رویدادهای پراسترس زندگی (به عنوان مثال، طلاق، حوادث، غم، و غیره) در بین افراد مبتلا به RA شش ماه قبل از تشخیص آنها در مقایسه با افراد معمولی شایع­تر است.

علائم

علائم آرتریت روماتوئید در ستون فقرات گردن بسیار متغیر است. تغییرات آرتریت می­تواند باعث درد ناشی از التهاب کل مفصل در مفاصل سینوویال شود. این درد می­تواند به صورت یک درد کسل­کننده در پشت گردن یا در پایه جمجمه احساس شود. بیشترین علائم نگران­کننده آرتریت روماتوئید زمانی مشاهده می­شود که بیماری با افزایش فشار بر نخاع پیشرفت می­کند. چون خونی که برای گردن تامین می­شود نیز تحت تاثیر قرار می­گیرد، از این­رو هر گونه فشاری بر شریان مهره­ای در صورتی که اکسیژن کافی به مغز نرسد می­تواند موجب سرگیجه شود. افزایش فشار روی نخاع ممکن است موجب بروز علائم زیادی گردد. فشردگی طناب ممکن است باعث تغییر در توانایی راه­رفتن شود. بیمار ممکن است متوجه تغییر راه­رفتن یا سبک راه­رفتن خود شود یا در تعادل خود مشکل داشته باشد.

 از آنجا که اعصاب ما از مغز خارج می شوند و پایین می­روند، فشردگی زیاد طناب می­تواند باعث ایجاد علائمی در بازوها یا پاها شود مانند سوزش، ضعف یا از دست دادن مهارت­های حرکتی یا هماهنگی. تغییرات در کنترل روده یا مثانه مانند بی­اختیاری یا ناتوانی در ادرار کردن نیز می­تواند رخ دهد.

تشخیص

سابقه و معاینه دقیق برای تشخیص آرتریت روماتوئید مهم است. بخش مهمی از ارزیابی گردن شامل اشعه ایکس مهره­های گردن است. پزشک از اشعه ایکس چندین دیدگاه متفاوت بدست می­آورد. داشتن اشعه ایکس خمشی و انعطاف­پذیر بسیار مهم است. این­ها با خم کردن گردن به سمت جلو و عقب برای نشان دادن مقدار بی­ثباتی در گردن گرفته می­شود. از آنجا که اشعه ایکس طناب نخاع، دیسک­ها یا عصب­ها را به ما نشان نمی­دهد، از این­رو اسکن MRI برای ارزیابی درجه فشردگی طناب نخاعی و درگیری ریشه عصب اهمیت ویژه دارد.

درمان

اهداف درمان آرتریت روماتوئید در ستون فقرات عمدتا به شرح زیر است:

• کاهش یا از بین بردن درد
• حفظ توانایی انجام کارها در زندگی روزمره
• کاهش یا آهسته کردن پیشرفت بیماری.

داروها

داروها سنگ­بنای درمان برای آرتریت روماتوئید فعال هستند. اهداف درمان با داروهای آرتریت روماتوئید دستیابی به رهایی و جلوگیری از آسیب بیشتر به مفاصل و کاهش عملکرد بدن بدون ایجاد عوارض جانبی دائمی یا غیرقابل قبول است. چالش استفاده از داروها برای تعادل اثرات جانبی در مقابل نیاز به کنترل التهاب است. همه بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید که دارو استفاده می­کنند نیاز به مراقبت­های پزشکی منظم و تست خون برای نظارت بر عوارض آن دارند. اگر عوارض جانبی رخ دهد، اغلب می­توانند با کاهش دوز یا تغییر به یک داروی متفاوت دیگر به حداقل برسند یا از بین بروند. چندین دسته از داروها برای درمان آرتریت روماتوئید استفاده می­شود: داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs)، داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs) (که شامل DMARD سنتی و عوامل بیولوژیک است)، گلوكوكورتيكوئيدها و در صورت نياز داروهاي ضد درد.

استروئیدها (گلوکوکورتیکوئیدها)

گلوكوكورتيكوئيدها که استروئید­ها هم نامیده می­شوند اثرات ضد التهابی قوی دارند. داروهای این دسته عبارتند از پردنیزون و پردنیزولون. گلوكوكورتيكوئيدها ممكن است از طریق دهان مصرف شوند یا به صورت تزریق به داخل رگ یا تزریق مستقیم به مفصل باشند. گلوکوکورتیکوئیدها به سرعت علائم آرتریت روماتوئید مانند درد و سفتی را بهبود می­بخشند و همچنین باعث کاهش تورم و حساسیت می­شوند. گلوكوكورتيكوئيدها معمولا براي درمان آرتريت روماتوئيد استفاده مي­شوند که به شدت توانایی فرد را برای عملکرد طبیعی بدن محدود می­کند. برای چنین افرادی، درمان گلوکوکورتیکوئیدها ممکن است به کنترل علائم و حفظ عملکرد کمک کند تا زمانی که سایر داروهای آرام­بخش با توانایی بالاتر در جلوگیری از آسیب مفصلی شروع به کار کنند. آنها همچنین می توانند برای درمان در هنگام عود بیماری استفاده شوند درحالیکه فرد درمان­های دیگر را نیز دریافت می­کند.

فیزیوتراپی

فیزیوتراپی می تواند درد و التهاب را کاهش دهد و به حفظ ساختار مفصل و عملکرد بدن بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید کمک کند. انواع خاصی از درمان­ها برای ارزیابی اثرات خاص آرتریت روماتوئید استفاده می­شود:

• استفاده از گرما یا سرد می تواند درد و یا سفتی را از بین ببرد.
• سونوگرافی ممکن است التهاب غضروف اطراف تاندون را کاهش دهد (تنوسینویت).
• تمرینات غیر فعال و فعال می­تواند موجب افزایش حرکات مفاصل شود.
• استراحت می­تواند درد مفصلی را کاهش دهد و عملکرد مفصل را بهبود بخشد.

ورزش  

درد و سفتی اغلب باعث می‌شود که افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید غیرفعال شوند. متأسفانه، عدم فعالیت می‌تواند منجر به کاهش حرکت مفصل، انقباض عضلانی و از دست دادن قدرت عضلانی شود. ضعف نیز به نوبه خود ثبات مفصل را کاهش می‌دهد و باعث افزایش خستگی می‌شود. ورزش منظم می‌تواند به پیشگیری و معکوس کردن این اثرات کمک کند.

چند نوع مختلف از ورزش می­تواند مفید باشد، از جمله تمرینات کششی برای حفظ و بازگرداندن حرکت مفصل، تمرین برای افزایش قدرت (ایزومتریک، ایزوتونیک و تمرینات ایزوکینتیک) و تمرین برای افزایش استقامت (راه رفتن، شنا و دوچرخه سواری). برنامه های ورزشی برای افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید باید توسط یک درمانگر فیزیکی با توجه به شدت وضعیت بیمار و سطح فعالیت سابق او طراحی شود.

عمل جراحي

در فرد مبتلا به مرحله نهایی آرتریت روماتوئید شواهد اندکی از ادامه روند التهاب در او وجود دارد اما اغلب آسیب­های مفصلی قابل توجه با تغییر شکل و از دست دادن عملکرد مفصل مشاهده می­شود.  درمان آرتریت روماتوئید مرحله پایانی شامل درمان­هایی است که درد را کاهش می­دهد و تغییرات بیشتر در ساختار مفصل و عملکرد آن را آهسته کرده یا از آن جلوگیری می­کند. بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید مرحله پایانی ممکن است به علت آسیب مفصلی به جای التهاب، درد داشته باشند. در این موارد ممکن است برای جایگزینی مفصل آسیب­دیده، عمل جراحی مورد توصیه قرار گیرد. با این حال، برخی از مفاصل را نمی­توان با موفقیت جایگزین کرد. برای چنین مفاصلی ممکن است یک همجوشی جراحی توصیه شود تا حرکاتی که باعث درد می­شود محدود شود.